Passiebrief februari 2013

Elk huis heeft een kruis, deze mensen gaan daar uniek mee om.

Je komt wel eens van die mensen tegen die ogenschijnlijk altijd positief zijn en dit blijven. Dat je het gevoel hebt dat dat niet mogelijk kan zijn en dat er achter dat gezicht meer zit dan een lach.

En natuurlijk is dat ook zo. Want elk huis heeft toch een kruis. En dat is helemaal niet verkeerd. That's life. Je hebt alleen wel de keuze hoe je met een kruis omgaat. Laat je het jou de diepte mee insleuren, wordt je negatief en trek je daarmee alles om je heen mee naar beneden, of doe je het tegenovergestelde. Haal je er kracht uit, leer je ervan, en nog mooier, laat je anderen er ook van leren. Ik ben daar eigenlijk best gevoelig voor.

Moet je toch eens zien wat voor mooie dingen zijn voortgekomen uit kruisjes. Uit ondragelijke zaken, uit pijn en uit tegenvallers. Zakelijk, maar natuurlijk ook in je prive.

Fantastische mensen,
Ik heb vele van die fantastische mensen om me heen. Mensen die voor mij bakens zijn. Bakens van hoop. Omdat, hoe slecht het er ook uit kan zien, zij het positieve licht nog kunnen laten schijnen.

Een van mijn beste vrienden die geen 40 mocht worden en door MS heel rot aan zijn einde is gekomen is Rinse. Ik ken hem al vanaf onze geboorte. 32 jaar zijn we vrienden geweest. Hij was uniek positief. Want elke keer was er een tegenslag. Van lopen naar een rolstoel, van een rolstoel in een bed en van daaruit naar zijn uitweg. Maar altijd was het juist hij die de mensen om hem heen sterker maakten. Door een grap, door een eerlijke visie en met zijn uitspraak, Kop d'r vur.

Zo ook mijn vriend Frank. Ook MS, en ook niet stuk te krijgen. Mentaal dan. Want lichamelijk weet je het allemaal wel. En hoop je het allemaal ook. Maar mentaal altijd op zoek om het zo goed mogelijk te doen. Voor zichzelf en voor anderen. Nooit erger maken dan het is.

En dan heb ik het nog niet gehad over meer goede vrienden om me heen die zo fantastisch positief blijven. Jan Willem, Marit, toppers. Het leven is een feest zo lang je zelf de slingers maar blijft ophangen. En als je dat zelf niet meer kan dan is het gaaf als iemand anders dat dan voor je doet.

Erwin Boven,
Voor Erwin Boven heb ik ook een onvoorstelbaar respect. Tijdens de geboorte kreeg hij net wat te weinig zuurstof door een navelstreng die net verkeerd lag. Heb je dan verdomme je hele leven last van. Pure pech. Moet je altijd waggelend door het leven, kun je nooit even zonder te stamelen zeggen wat je wil, heb je altijd anderen nodig die je helpen. Een rietje nodig om te kunnen drinken. Maar toch zichzelf nooit invalide willen noemen. En eigenlijk heeft hij gelijk. Wanneer ben je invalide? Als je lichamelijk iets niet meer kunt? Een arm mist zodat je verhoudingsgewijs minder kunt dan een valide persoon? Nou dan zijn er nog al wat invalide mensen als je het mentale erbij gaat trekken. Mensen die alles negatief beschouwen, het glas zogenoemd half leeg hebben. Mensen die al saggerijnig zijn als de ondertiteling van de TV niet werkt.

Nee , Erwin is niet invalide. Integendeel, hij is onvoorstelbaar bij de pinken. En geeft nooit op. Wil alles uit zijn leven halen en staat altijd klaar voor een ander. Hij mist geen gebrek aan liefde, zoals sommige invaliden een arm missen. Hij mist geen gebrek aan commitment zoals sommigen vanaf hun nek verlamt zijn wat betreft hun commitment.

Kijk eens om je heen. Hoeveel mensen hebben tegenwoordig zoveel commitment als een jongen die een kasplantje zou moeten zijn maar staat voor wie hij is. Er zijn als hij er moet zijn en doorzet wanneer het schier onmogelijk lijkt. Dat zijn de succesvollen onder ons. Leiders, vrienden en voorbeelden die van negatieve dingen iets positiefs maken.

Wat kan ik nog veel leren, en dat doe ik graag… 🙂

De Passieboer,

Pieter Monsma